All I Want For Christmas...

Dames en heren, het is weer zover, de kersttijd is weer aangebroken.

Kerst, geweldig voor de een, verschrikkelijk voor de ander.
Kerst is zo'n feest waarvan de negatievelingen onder ons zeggen dat ze er niets mee hebben. Eten, drinken, liefde en gezelligheid, blegh.

Eerlijkheid gebied te zeggen, ik ben zelf ook zo'n negatieveling, ik heb weinig met t hele kerstgebeuren. Tuurlijk, de vrije dagen, het gezellig samenzijn met vrienden en familie, veel eten en nog veel meer drinken, prachtig, zou het niet willen missen. Maar kerst is ook het feest van hypocrisie, het feest van kop in het zand steken en even voor een paar dagen niet denken aan de gruwelen die elders in de wereld nog altijd gebeuren. Ik denk niet dat de Syriers dit jaar bijvoorbeeld een fijne kerst hebben, of wat te denken van de ouders van de kinderen die zijn omgekomen bij de schietpartij in Newtown.. Maar laten we daar nu niet aan denken terwijl we ons volstoppen, dat komt in het nieuwe jaar wel weer.

Ach weetje, misschien ben ik ook wel te negatief, misschien is het allemaal zo erg niet. Kerst brengt ook mensen samen, doet mensen vergeten en vergeven, en dat is natuurlijk ook prachtig. Neem Serious Request, als voorbeeld voor de Nederlandse kerstgedachte. Elk jaar worden er 3 dj's in een Glazen Huis, ergens op een groot plein in Nederland opgesloten, om een week lang niet te eten, weinig te slapen, en ontzettend veel geld op te halen voor een goed doel. Elk jaar worden de geldbedragen die zij ophalen groter, terwijl de economie toch nog steeds geen tekenen van aantrekken vertoont. Serious Request brengt mensen samen. Samen strijden voor dat ene doel, hoewel toch vaak erg ver van ons bed, maar toch in die ene week erg dichtbij. Serious Request is voor mij de kerstgedachte.

Waarom heb ik dan toch nog steeds niets met kerst? Is het de hype? De drukte van mensen die last minute kerstcadeautjes moeten shoppen? Misschien is het de Drent in mij die, onbewust, toch wel erg gehecht is aan de 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg' - mentaliteit, en kerstmis is nu eenmaal niet het feest van 'normaal' doen (hoe relatief normaal ook is).

Nee, ik denk dat het de muziek is. Gadverdamme, wat een ontiegelijke klotenmuziek wordt er elk jaar weer met kerst gedraaid! En er komt ook niks nieuws bij he?! Ja, nog een Band Aid, of Mariah Carey die nog een keer All I Want For Christmas uitbrengt, nu, met nog meer ad libs en rare uithalen dan vorig jaar! En als die liedjes nou alleen die twee dagen die kerst zijn worden gedraaid, en desnoods kerstavond er nog bij, maar neeeee, nee, Sinterklaas heeft zijn boot nog niet ingepakt, wat, de cadeau's zelfs nog niet! Het eerste vlokje sneeuw is nog niet gevallen, de eerste nachtvorst heeft de boerenkool nog niet bereikt. De bladeren zijn nog niet van de bomen, of George Michael, Mud en Slade knallen alweer uit de speakers. Ze zijn simpelweg niet te negeren. En het zijn allemaal van die zoetsappige liedjes over 'hoe eenzaam het is deze kerst', of hoever iemand wel niet moet rijden om bij zijn geliefden te zijn. Nou, whooptidoo!

En dan te bedenken dat er ook echt mooie kerstliedjes gemaakt zijn! The Band's 'Christmas Must Be Tonight', heb ik tijdens kerst nog nooit op de Nederlandse radio gehoord, dito voor The Pogues en hun New Yorkse sprookje, of The Eagles die thuiskomen voor kerst. Maar de ultieme kerstmuziek zal sowieso niet op de Nederlandse (populaire) radiostations worden gedraaid...

Gelukkig heb ik een laptop, en ben ik niet aan de radio gebonden. Morgen draai ik Bach.

Scriptieblues...

Eigenlijk zou ik deze blog nu niet moeten schrijven.

Eigenlijk moet ik me nu vol overgave op mijn scriptie storten, schrijven alsof m'n leven ervan afhangt. Maar mijn ogen zijn vierkant, m'n aandachtspanne die van een goudvis die telkens rondjes zwemt in dezelfde kom en geen idee heeft waar hij vijf seconden geleden was.Lettertjes dansen op m'n beeldscherm, als mieren rennend door de sneeuw.

 Eventjes rust.

Ik schrijf een scriptie over de blues, of concreter, over het duivelsbeeld dat zo veelvuldig voorkomt in de blues. Saints and Soulsellers, sinners and prodigal sons, tricksters and badmen, prachtige termen, lang niet zo mooi te vertalen in het Nederlands, allemaal komen ze voorbij, allemaal hebben ze diepe culturele betekenissen. Peetie Wheatstraw, Tommy, Lonnie en Robert Johnson, Skip James en Son House, helden uit het verleden, helden wiens voetstappen in de geschiedenis staan geschreven, helden die iets hebben betekend voor de wereld, helden die iets hebben achtergelaten waar nu, vele jaren later nog altijd aandacht aan wordt besteed door studenten zoals ik.

Ik wil ook iets voor de wereld betekenen, ik wil ook iets achterlaten. Ik wil ook ooit een held genoemd worden. Maar dit even tussendoor.

De blues heeft zich meester gemaakt van mijn hoofd.  Ik sta op de "crossroads", geen idee welke kant ik op moet.Vandaag bijna 3.000 woorden geschreven, en niet tevreden. Een studiegenote verwoordde het laatst prachtig, Alissa, ik citeer:

"Scriptie.

Het is net alsof ik met een hele grote puzzel bezig ben van een landschap. Alle bomen, bloemen, kantjes en vogels zitten netjes op hun plek, maar nu zit je nog met de hele berg 'blauwe stukjes lucht' die er allemaal inpassen en je hebt geen idee welke waar moet"

Ik heb hetzelfde gevoel. Ik sta op de crossroads, en ik weet niet waar naar toe. Ondertussen vertelt Robert Johnson me via Spotify dat hij "Hellhounds on his trail" heeft, en dat "he's gotta keep movin'". Ik heb hetzelfde probleem, ik moet ook weer bezig, want die scriptie Hellhounds zitten ook op mijn trail.

"I shouldn't be writing this blog, I know
Lord I should'nt be writing this blog now oh I know,
But I'm stuck here at these crossroads, and I don't know where to goooo"

Don't Think Twice, It's All Right.

Don't Think Twice, It's All Right.

Bob Dylan, hij achtervolgt me. Waar ter wereld ik ook ben, Dylan is er ook. Nooit in persoon natuurlijk, dat zou wat zijn! Nee, Dylan's liedjes zijn er altijd.

Als je er over nadenkt is het ook best wel logisch, de beste man is 71 jaar, debuteerde 50 jaar geleden, en bracht afgelopen jaar zijn 35ste (!!) studioalbum uit. Bijna vreemd dat er niet meer muziek van de grootmeester wordt gedraaid.

Maar toch vind ik het opvallend, Dylan achtervolgt me, met 1 nummer in het bijzonder. Don't Think Twice, It's All Right.

De eerste keer dat ik het nummer hoorde was ik meteen verkocht. Het soepele gitaarspel, het zuivere stemgeluid (voor Dylan's doen zeker!) , en de boodschap, Don't Think Twice, It's All Right.

Ik hoorde het voor het eerst toen ik "The Freewheelin' Bob Dylan" voor m'n verjaardag kreeg van m'n zwager. Hij had er een behoorlijke tijd over gedaan om het album te vinden, Bob Dylan bleek namelijk blank te zijn...

Sinds die tijd blijven we elkaar tegenkomen. 2010, vakantie in Australie, een avondje stappen in een behoorlijk alternatieve kroeg waar voornamelijk experimentele techno en andere elektronische rommel werd gedraaid. Net toen we op het punt stonden te vertrekken was Dylan daar, Don't Think Twice, It's All Right.

Lopend over de vismarkt in Groningen, in de verte het geluid van een straatmuzikant. De akkoordenopbouw klinkt direct als muziek in m'n oren.. Don't Think Twice, It's Allright.

Afgelopen zomer, het Noorderzonfestival in datzelfde Groningen. De waanzinnige Tightropes geven een akoestische funky, bluesy show weg. Halverwege het optreden is er een moment van bezinning. Gitarist en zanger Marco gaat zitten met zijn gitaar op schoot en begint te pingelen... "There ain't no use to sit and wonder why babe..." Don't Think Twice, It's All Right.

Zo zijn er nog veel meer anekdotes op te noemen waar Bob en ik elkaars wegen kruisten, maar die zal ik jullie onthouden.

Feit is dat ik Don't Think Twice, It's All Right een beetje heb geadopteerd als motto. Hoewel het nummer gaat over een man wiens geliefde bij hem weggaat, is mijn interpretatie iets anders.

Don't Think Twice, It's All Right is een levensles. Denk niet teveel na, maar doe wat je wil, wat je denkt dat goed is. Alles komt goed. Bij elke twijfel, bij elke beslissing die ik moet nemen zit Dylan op m'n schouder om me eraan te herinneren dat het leven kort is, en dat je alles eruit moet halen.

Bob, bedankt.

Don't Think Twice, It's All Right.